Do Holandii przyjechałam prawie dziesięć lat temu na wymianę studencką. 

Wówczas, jako dwudziestoparolatka jadąca do obcego kraju na kilka miesięcy, nie do końca wiedziałam, czego mogę się tam spodziewać i co ze sobą zabrać.

Torba wypchana po brzegi najróżniejszymi rzeczami, od kubków i talerzyków zaczynając, poprzez ubrania, ręczniki, długopisy a na przyborach toaletowych kończąc.  Jak każda „normalna” osoba nie mogłam zapomnieć przede wszystkim jednej bardzo istotnej rzeczy... torebki z lekami.

Nigdy nie wiadomo, co w takim kraju się stanie, co ukąsi, co zaboli... Jedno jest pewne – przygotowanym trzeba być! Każda Polka, z która rozmawiałam, ową torebkę posiadała, bo jak jej nie posiadać, gdy w telewizji aż huczy od reklam nowych, przydatnych leków i ich zastosowania. Po co komu lekarz, gdy można samemu popróbować, a nóż się uda wyleczyć.

Choć prawda jest taka, że Polacy mimo tego, że apteczkę w domu mają i tak do lekarza często idą.
Pewnego dnia zachorowałam (a raczej mocno się przeziębiłam) w Holandii i nie mogłam iść do pracy.

W głowie miałam zakodowane, że pierwszą rzeczą, którą należy zrobić to iść do lekarza po L4.
Bo kto mi uwierzy, że jestem chora bez zwolnienia?

Jak się okazało uwierzyli i nadal w takich przypadkach wierzą. Tutaj jest ogólnie przyjęte, że z przeziębieniem do lekarza iść nie trzeba, bo on zaleci paracetamol i odpoczynek. I tak sobie pomyślałam, że to wcale takie głupie nie jest. To był mój pierwszy krok do wielkiej przemiany.

inny podobny tekst: Przychodzi baba do lekarza

W Holandii lekarz rodzinny ma więcej kompetencji niż w Polsce i na niektóre badania oraz drobne zabiegi, które w Polsce wykonywane są przez specjalistów, należy umówić się właśnie do niego. Przykładem może być wypalanie brodawek lub badanie moczu w przypadku podejrzenia zapalenia pęcherza moczowego. 

Jeśli jednak ktoś wymaga dalszego, dokładniejszego badania lub leczenia, zostaje skierowany do odpowiedniego specjalisty i musi udać się do szpitala. I choć nikt do szpitala chodzić nie lubi, miło widzieć, że ktoś stara się nam pomoc. A rzeczywiście się starają.

Umówione spotkania są zawsze potwierdzone listem, lekarze uprzejmi i chętnie odpowiadają na pytania, gabinety dobrze wyposażone a niezbędne badania na czas wykonywane. Moja kilkumiesięczna córka została skierowana na kontrolę bioderek, gdyż podejrzewano u niej dysplazję stawu biodrowego. Umówiłam ją na badania USG w szpitalu. Gdy podczas tego badania nie można było z całą pewnością stwierdzić ewentualnej wady, dostała kolejne skierowanie do działu radiologii. Ku mojemu zdziwieniu, mogłyśmy tam iść w danym momencie, a nie umawiając się na kolejny termin.

I tak sobie znowu pomyślałam – a jednak można! A co najważniejsze - opiekę tą pokrywa ubezpieczenie zdrowotne.

Gdy słucham opowiadań mojej rodziny i znajomych o czasie oczekiwania na wizyty lub zabiegi u lekarzy z ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce, błędnych diagnozach oraz kosztach, które wiążą się z koniecznością skorzystania z usług lekarza prywatnego, nie umiem zrozumieć jak to jest możliwe.

Znam przypadki, że osoba zapisująca się na operację kolana w szpitalu publicznym musiałaby na nią czekać 6 lat, a w przypadku wszczepienia endoprotezy czas ten wahał się od 2 do 15 lat!

Muszę się przyznać, że jako Polce wychowywanej w „kulturze samoleczenia” trudno jest mi się całkowicie do innego systemu przyzwyczaić i nadal mam w Polsce jednego lub dwóch zaufanych specjalistów, których czasami odwiedzam. Bo tutaj skierowania nie trzeba mieć, ale trzeba zapłacić.  Polski system opieki zdrowotnej pozostawia wiele do życzenia a sposób postępowania Polaków wiąże się z brakiem wiary w jego funkcjonalność.  

Mimo tego, że i holenderski system swoje mankamenty ma, to dzięki dobrej organizacji i pozytywnym doświadczeniom czuję się pewniej i bezpieczniej lecząc się w Holandii, a torebki z lekami już dawno nie mam... no może ewentualnie paracetamol jeszcze gdzieś w szufladzie się chowa.

Karo

czytaj też: Strach rodzić w Holandii? 

.