Po zakończeniu kariery muzycznej, Brood poświęcił się sztukom wizualnym i stał się znaną osobistością w kręgach artystycznych Amsterdamu.

Jego twórczość plasuje się w nurcie pop-art., są to ekspresyjne, utrzymane w żywych kolorach prace wykonane przeważnie w technice sitodruku. Odniósł on w tej dziedzinie spory rozgłos i sukces (również komercyjny).

Tworzył również liczne murale w przestrzeni publicznej Amsterdamu i okolic.
Był również często obecny w mediach i współpracował przy powstających na jego temat filmach biograficznych ( takich jak Rock'n Roll Junkie z 1994 r.).

Pod koniec życia, Brood pragnął odejść od zażywania większości narkotyków, pozostając jedynie przy alkoholu i dziennej dawce speed’a („2 gramy na dzień”). W 2001 r., będąc w depresji po nieudanym odwyku i zmagając się z poważnymi problemami zdrowotnymi (będącymi wynikiem wieloletniego uzależnienia), popełnił samobójstwo, skacząc z dachu amsterdamskiego Hotelu Hilton. Miał 54 lata. 

W dzień pogrzebu ulice Amsterdamu wypełnione były ludźmi towarzyszącymi konduktowi, który odbył trasę z Hotelu Hilton do Paradiso. Koncert poświęcony pamięci Brood’a uświetnili swoimi występami między innymi Hans Dulfer, Andre Hazes i Jules Deelder.
Słynny holenderski magazyn muzyczny, Muziekkrant OOR, wydał specjalny numer mu poświęcony. Prochy artysty spoczęły na cmentarzu Zorgvlied.

Niedługo po jego śmierci, wersja Brood’a utworu „My Way” przez trzy tygodnie nie schodziła ze szczytu holenderskich list przebojów. Wartość rynkowa jego prac również gwałtownie wzrosła. Za jego życia jego prace często stawały się obiektem ataków wandali. Teraz były kradzione ze względu na swoją wartość.

Członkowie zespołu U2 podczas swoich występów w Holandii zaledwie trzy tygodnie po śmierci Brooda, złożyli mu hołd podczas każdego ze swoich trzech koncertów. Między innymi dedykowali mu wersję akustyczną utworu „Jump for Joy” (Duke Ellington), którego nigdy wcześniej nie wykonywali.

5 listopada 2006 r. w Groninger Museum otwarto wystawę poświęconą życiu i twórczości Herman’a Brood’a. Składały się na nią obrazy, teksty i wiersze, zdjęcia wykonane przez Antona Corbijn’a, kolekcja fotografii z albumów rodzinnych, nagrania z koncertów. Centrum wystawy stanowiła odtworzona z najdrobniejszymi szczegółami pracownia artysty, w której stworzył większość swoich prac. (Prawdziwe atelier Brood’a mieściło się na drugim piętrze galerii przy Spuistraat w Amsterdamie).

W 2007 r., powstał film o życiu i twórczości Brood’a -Wild Romance (reż. Daniel Boissevain). Wciąż pozostaje on inspiracją dla innych artystów: album zespołu Black Francis- Bluefinger (2007 r.), zawiera liczne nawiązania do jego postaci. Powstały również zespoły odtwarzające utwory Brood’a, takie jak Brood Roosters oraz Yada Yada, występujący z byłymi członkami Wild Romance (Dany Lademacher, Ramon Rambeaux) .

W 2010 r., Catastrophic Theatre Company, we współpracy z Frank Black’em, stworzyli operę rockową opartą na albumie Bluefinger. Pierwszy występ (z Matt’em Kelly grającym Brood’a) miał miejsce w Houston w Teksasie.

A.P.

1 2

"Cha-Cha" pełna wersja filmu 1979 roku